Gerrit van der Veenstraat

Memlingstraat

Op de hoek van de Memlingstraat en de Gerrit van der Veenstraat was ik ’s avonds en zaterdags een graag geziene gast om te verbouwen. Overdag was ik daar ook bezig maar dan in opdracht van mijn baas. Ja, hoe moet ik dat nou uitleggen. De eigenaresse Henriëtte vond mijn baas eigenlijk veel te duur. Dus vroeg ze mij of ik verschillende dingen buiten hem om kon doen. Ik zeg: ‘Daar moeten we dan wel voorzichtig mee omspringen beste Henriëtte? Mijn baas ziet dat als broodroof en ikzelf ook een beetje.’ Uiteindelijk stond ik aan de werkplaats in mijn vrije tijd een lange trap te maken, zodat je binnen de woning op zolder kon komen. Anders moest je gewoon het trappenhuis nemen. Maar ondertussen moest ik tegen mijn baas een raar verhaal ophangen om die trap nog een beetje geloofwaardig te maken. Nee, dat doen we niet meer op die manier.

Memlingstraat hoek Gerrit van der Veenstraat

 

Singel

Een soortgelijke klus had ik bij een familie op het Singel. De klusjes die ik uiteindelijk privé deed voor hen waren een vervolg van een verbouwing van de keuken. Toen die klaar was heb ik daar nog tientallen klussen verricht. Nou ja, het waren heel geschikte mensen, dus wat doe je dan. Eigen ideën waren ook welkom. Soms liep het wel eens tegen. Zoals de glasplaten die beneden in de hal tegen de muren bevestigd moesten worden. Ik had gebruikte etalageruiten door een glashandel op maat laten snijden. Deze had ze overdag gebracht en in de hal gezet. Bij het aanbrengen van zo’n enorme plaat glas ging het toch weer fout. De plaat schoof van de plint, waar hij op moest staan, op de stenen vloer en knapte in 765 stukken uit elkaar! Gelukkig hield ik de helft nog net in bedwang. Ja, en toen moest er natuurlijk weer een nieuwe plaat besteld worden. Dat glas diende overigens om de muren te vrijwaren van beschadigingen van fietsen, enz. Er moest daar veel gedaan worden in de woonkamer, slaapkamer, werkkamer, badkamer, opkamer, en het trappenhuis. Kortom alles. Maar het is allemaal goedgekomen.