Bloedblaar
Ook zijn er nog wel
een paar pijnlijke anekdote's te vermelden. Zo heb ik wel eens met mijn hamer
op mijn duim geslagen. Op zich niets bijzonders. Tenminste niet voor diegene
die toe staat te kijken. Een tip: sla vol op je duim, dat is het minst
pijnlijk. Hij gaat dan alleen flink kloppen en wordt donkerblauw. Als je half
op je duim slaat, hangt er een stuk duim naast de rest van je duim, terwijl er
een flinke straal bloed uitspuit. Dat is veel pijnlijker en de genezing duurt
veel langer. Het gebeurt ook vaak dat je alleen op je velletje slaat, maakt
niet uit waar? Dan wordt het ook blauw, de zogenaamde bloedblaar. Ook dat doet
zeer maar dat is dan ook alles.
Lekstraat
We hadden in enkele
woningen in de Lekstraat de vloeren er uit gesloopt. Deze moesten vernieuwd
worden. Ook moesten enkele balken vernieuwd worden. Nu heb je meestal een
ruimte onder de vloer, de kruipruimte, daar was dat ongeveer 80 centimeter
hoog. We liepen met een nieuwe balk over de blootliggende oude balken naar het
punt waar de balk moest komen. Dat is even manouvreren en uitkijken, er ligt
immers geen vloer in. De balk lag op zijn plek en ik sprong in de kruipruimte.
Fout! Ik had eerst moeten kijken waar ik sprong. Nu sprong ik in een spijker
die mooi rechtop nog in een plank zat die in de kruipruimte lag. In een reflex
ging ik met mijn andere voet op de plank staan en trok mijn gekwetste voet van
de spijker. Daarna heb ik even geschreeuwd en alle duivels en goden door elkaar
geschud. De spijker was door mijn niet al te dikke zool en het bovenleer van
mijn schoen gegaan. Dus dwars door mijn voet, hij kwam er van boven uit.
Gelukkig was er geen bot beschadigd. Het heeft wel twee jaar geduurd voor het
gat dicht was. Er groeit dan steeds eelt in wat je steeds moet verwijderen.
Later werd het verplicht om werkschoenen met een stalen zool en neus te dragen.
Dat is dan weer een goede regel. Niet alle regels zijn overbodig.
Trapje
Zo heb ik eens door
een misstap drie gekneusde ribben opgelopen, dat doet ook zeer! En een lichte
hersenschudding bij het kopstoten van een dakbalk? En terloops nog vele kleine
verwondingen. In het leger kennen ze een draaginsigne voor gewonden. Dat zou in
de bouw ook niet misstaan! Velen zouden dan gedecoreerd moeten worden.
Een kollega zag ik
eens naar een verdieping lager vallen. Dat is heel vreemd. Je staat met hem te
praten en het volgende moment ligt ie beneden te kreunen. ‘Henk gaat 't.’ ‘Neeeee,
het gaat niet!’ Zelf stond ik eens op een trapje, op de tweede tree. Klapt het
hele trapje plat. Ik kwam op mijn rug terecht en kon me niet meer bewegen.
Paniek bij mijn collega's en de ambulance gebeld. Nu gebeurde dat op drie hoog
in een trappenhuis. Ik werd op een brancard gebonden en rechtop de trap af
gehesen en daarna naar het toen nog Wilhelminagasthuis vervoerd. Wat een
toestand. De hele dag heb ik daar gelegen en na vele foto's mankeerde ik niets?
Ome Henk bleef de hele dag bij me en bracht me strompelend met een taxi naar
huis. Alsnog heel veel dank ome Henk. God hebbe zijn ziel.
Arme kollega’s
Kleine dingen kunnen
soms grote gevolgen hebben. Zo gaf ik eens een vriendschappelijke por met mijn
elleboog naar een kollega. Hij stond achter me en bukte zich echter toevallig. Met
gevolg dat vanaf dat moment zijn twee voortanden los in zijn mond stonden en
hij bloed stond te gorgelen. Ja, wat staat je te doen in dat geval? Nederigheid
staat op zo’n moment hoog in mijn vaandel.
Een collega waar ik
jaren mee gewerkt heb, Jan V, kan er over meepraten. Of kon er over mee praten.
Ook hij is reeds ter ziele. Hij stond eens te debatteren naast een draaiende
lintzaag. Nooit doen! Op een moment strekte hij zijn armen naar voren en opzij.
Zo’n zwembeweging (schoolslag). Hij kwam met zijn rechterarm tegen de wel
afgezette machine maar nog draaiende lintzaag. We hoorden dat de zaag zich vastbeet
in zijn bot. Het was echter te laat. Hij is daarna toch weer aan het werk
gegaan. Maar dat was wel 6 weken later. Jan V. was zo iemand die altijd wat
had. Dan viel hij van zijn fiets. Dan was hij ziek. Ja, bedenk maar iets, hij
mankeerde altijd wat. Hij liet ook alles gelaten over zich heen komen. Een
kranige man tot zijn laatste snik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten