Afgebrande woning
Soms, gelukkig heel
zelden, kregen we opdracht om een
afgebrande woning weer bewoonbaar te maken. Dat klinkt eenvoudig maar is het
niet. Mijn baas wist dat meestal eerder dan wij. Ja voorkennis. Zoiets vertelde
hij ons heel voorzichtig. Want hij wist dat niemand van ons daarop zat te
wachten. Een afgebrande woning is het ergste wat er is. Niet alleen voor de
vorige bewoners maar voor ons was het nog veel erger. Je moest dan alles eruit
slopen, ook alle kozijnen. Helemaal kaal. Het duurt heel lang voordat de
brandlucht weg is. Tijdens het sloopwerk ga je als zwarte Piet naar huis. En de
volgende dag speel je weer voor Piet. Net zolang tot je geen verbrand hout meer
aan hoeft te raken.
Kunstbeen
Op de Weteringschans
hadden we ook eens een klus. Ik geloof een kantoor annex woongedeelte verbouwen
of zoiets? Ik en Appie waren de gelukkigen die het werk mochten uitvoeren. De
vorige bewoner had veel troep achtergelaten. Dus we hadden een vuilcontainer
voor de deur staan waar alle troep inging en ook ons bouwvuil. Opeens zag ik
tussen alle vuiligheid een voet met onderbeen liggen! Je geloofd het niet, maar
ik twijfelde of hij echt was. Appie keek misprijzend naar het schouwspel. ‘Idioot’
riep hij naar mij. ‘Dat je de vorige eigenaar vermoord heb is nog tot daar aan
toe, maar je moet wel ze lijk wegwerken. Anders ben ik genoodzaakt om alsnog de
politie in te lichten? Want je denkt toch niet dat ik jouw rotzooi op ga ruimen!’
Ik keek nog eens goed richting been. Toen lag
ik ook in een deuk. Het was een prothese of kunstbeen van God weet wie.
Weggegooid door iemand die hem niet meer nodig had? Misschien de vorige
bewoner. Het zag er heel echt uit. Ja, je schrikt toch bij de aanblik van
zoiets. We hebben hem voor de deur gezet en we kregen natuurlijk commentaar van
voorbijgangers. Hé, is dat poot van je opa geweest! Op een gegeven moment was
hij verdwenen. Ik zeg tegen Appie ‘Hé hij is weg.’ ‘Ja, nogal wiedus’ zegt
Appie ‘het is een been en een been kan lopen!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten