Dakwerk

Nokvorsten

Om een nokvorst op het dak te vervangen moest je allerlei kunstjes uitvoeren om zover te komen. Je was ook nog alleen, dus oppassen geblazen! Een nokvorst is de afsluitpan boven op de nok van een puntdak. Eerst een rij pannen van onder naar boven verwijderen zodat je over de panlatten naar boven kunt klauteren. Was je bij de nok, dan even voelen of er nog meer vorsten los lagen. Was dit niet zo, dan was het een makkie. Was dit wel zo, dan kon je het schudden. Dan moest je ze allemaal vastzetten. Daarna steeds met een emmertje specie naar boven klimmen om vorst na vorst met cement vast te zetten. Dan zat je lekker boven op de nok te smeren tot je emmertje leeg was. Het zwaarste was om de volle emmer met cement steeds weer boven op die nok te krijgen. Het grote voordeel van dit soort werk is, dat je nooit naar een sportschool hoeft om af te slanken?

Jordaan

In de Jordaan staan heel veel smalle huisjes naast elkaar. Bijna tegen elkaar, maar nét niet. De ruimte tussen de pandjes noemen ze meestal een spouw. Was deze ruimte breder dan werd ze gang of steeg genoemd. De buitenmuren van deze pandjes worden vaak blootgesteld aan vocht door regen en lekkende goten. En dan heb ik het niet over de voor of achtergevel maar de zijmuren. Meestal lag deze spouw ook nog vol met rommel van allerlei aard. Dus dat werd op den duur net een natte spons en dat werd bijna nooit droog. Aan de binnenkant, dus in het huis, was dat ook duidelijk te zien door de grote vochtplekken in de muren. Wat we vroeger veel deden was asphaltpapier of plastic folie tegen de muur maken. Dat werd dan weer van latten of tengels voorzien en daartegen kwamen dan hardboard platen of schroten. De oorzaak van deze lekkages werd echter niet opgeheven. Maar door de betimmering was je toch grotendeels van het vocht af! Wat een creatieve oplossing.

Cornelis Drebbelstraat

Ik zei het al, bij het werken op daken voelde ik me altijd zo vrij als een vogel. Of dat nu kwam door het soms weidse uitzicht of het gevoel dat je bijna afgesloten was van de buitenwereld. Alleen door een meestal klein luikje kon je de (boze) onderwereld weer bereiken. Op veel daken is het een puinhoop. Dus het is uitkijken geblazen want je ligt zo op je bek of, nog erger, beneden op straat op je bek. Dat kwam vooral door de vele antennekabels die her en der over het dak naar een antenne liepen. Nu is dat veel minder geworden door de kabelTV die ondergronds gaan. Bij de overgang van deze beide systemen kon het wel eens fout gaan. Zoals bij de vernieuwing van de dakbedekking van enige panden van ome Bram (waar we het later nog over zullen hebben) aan de Cornelis Drebbelstaat. Chef Ben was tot de conklusie gekomen dat in deze straat iedereen al op de kabel was aangesloten. Op het dak konden dus alle oude antennes verwijderd worden. En volgens chef Ben was er maar één manier om dat zo efficiënt mogelijk te doen. Hij liep van het begin van het dak langs de boeideel en knipte met een nijptang alle kabels door die het dak op kwamen. Zo dat is gebeurd, nu kunnen we alle ouwe antennes losmaken en naar beneden in de container gooien. Ik zei: ‘Wacht even Ben ik hoor wat.’ Drie of vier bewoners stonden op hun balkon naar boven te schreeuwen dat ze geen TVbeeld meer hadden. Zie je nou wel, mopperde ik, het is met jou altijd ellende. Ga maar een klein schroevendraaiertje en een heleboel kroonsteentjes halen. Om dan weer de juiste afgeknipte draad naar boven te krijgen is niks dan ellende en tijdverspilling. Ben keek dan ook niet blij en was uren in de weer om de boel weer enigzins draaiende te krijgen. Ik stond op de bewuste balkons om de afgeknipte draad weer aan een draad van boven te koppelen. Als dat gebeurd was riep ik naar Ben: ‘Haal op die gerepareerde draad en laat het beeld tot mij komen.’ Ben verbond dan het nieuwe stuk draad met die van de hopelijk juiste TVantenne. Inderdaad had één bewoner nog nooit zo’n goed beeld gehad. ‘Zeker een andere antenne gekregen’ zei ik tegen Ben. Ik kan er nu om lachen. Maar toen kostte het twee man een halve dag. Reken maar uit in guldens. Op het werkbriefje heette zoiets: tegenslag bij het verwijderen van oude antennes!

Amsterdam oost. Een oude ansichtkaart van de Cornelis Drebbelstraat. In mijn tijd zag deze straat er iets anders uit, in ieder geval iets rommeliger door bomen en auto's.