Hoogvliet Rotterdam

Hoogvliet Rotterdam

Een schoenenwinkel inrichten in winkelcentrum Rotterdam-Hoogvliet. Weer eens wat anders dan scheefgezakte deuren in grachtenpanden nazien. Het werk mocht drie weken duren. Daarna moest de winkel geopend worden voor het publiek. Niemand van ons, ome Henk, jonge Henk en ikzelf hadden een auto om daar naar toe te rijden. Dus onze baas was de klos, hij reed wel een auto. Hij had het werk tenslotte zelf aangenomen. 's Maandagsmorgens bracht hij ons naar het werk en zaterdagsmiddags, om één uur, kwam hij ons weer ophalen. Weken van te voren waren we al begonnen met het voorbereidende werk, zoals stellingen maken, losse materialen voor de etalages klaarmaken, enz. Een vrachtwagen van de betreffende schoenwinkel bracht de hele handel met ons gereedschap naar Rotterdam. Het was een chaos waar we in terecht kwamen. Het mooiste was wel dat we een gedeelte van de winkelruimte moesten inrichten om in te slapen. We sliepen op het werk op stretchbedden met onze eigen gereedschapkist naast ons als nachtkastje? Ik dacht in een hotel te overnachten. Niemand had de moeite genomen mij daarover in te lichten. Dus ik moest mezelf schikken naar de omstandigheden. IJskoud water was vijftig meter verder te vinden, ergens in een donkere hoek van het winkelcentrum in aanbouw. Het staat me niet meer zo helder voor de geest waar we onze behoeften deden, maar ik heb zo mijn vermoedens in de richting van een kuil in de grond met een schot er omheen. Toen bestonden er nog geen chemische toiletten. Wassen en scheren werd mondjesmaat gedaan. Als troostprijs mochten we wel iedere dag aan het eind van de middag in een restaurant gaan eten. Overdag haalden we zelf brood en beleg in een nabijgelegen winkel. Het was eigenlijk van de gekke maar ik liet het gelaten over me heen komen. Na het restaurant gingen we weer aan het werk tot 's avonds elf uur? Dat ging natuurlijk fout. Op een gegeven moment stond er politie voor onze neus. Of we wel vergunning hadden om in de avond op deze locatie te werken. Ik weet niet meer of er een vergunning was, volgens mij niet want er moest overdag iets harder worden aangepakt. Het was gewoon een stress werk. Iedereen liep ook door elkaar, elektriciens, loodgieters, schilders, schoonmakers, en de laatste week ook nog mensen van de schoenenzaak om de stellingen te vullen. Wat ik me wel duidelijk voor de geest kan halen is dat we op een gegeven moment met tien man in de etalage stonden te werken! Op het laatst stonden we met z'n allen in de etalage te dansen op de muziek van de arbeidsvitaminen. Dan is die bouw, onverwacht, toch weer even hartstikke leuk.