Gehandicapten
Op de Oranje
Nassaulaan vlak bij het bruggetje hadden we een heel pand in onderhoud. Het
pand werd bewoond door geestelijk gehandicapten en hun verzorgers. De meesten
waren z.g. mongooltjes in de leeftijd van 10 tot ongeveer 25 jaar. Maar er
lagen ook gehandicapten die zelf niets meer konden. Die lagen daar dan in een
ledikant op de eerste verdieping te liggen. Dag en nacht, en verder niks. De
enige afleiding die deze mensen hadden was het eten en wassen. En dat er af en
toe een timmerman langs hun bed liep. Het was erbarmelijk om dat te zien. Maar
je moest toch het een en ander doen op die kamers. Ik werkte daar met ome Jan. Wij
waren naamgenoten, maar Ome Jan was een oude rot in het vak en al bijna aan
zijn pensioen toe, dus die kon alleen maar fluiten. Hij zegt tegen mij: ‘Jan,
let op je gereedschap want het is hier weg voor je het weet.’ En inderdaad
zaten al twee mongooltjes in mijn gereedschapkist te graaien. ‘Blijf daar
vanaf’ riep ik! Een kon nog uitbrengen: ‘We kijken alleen even en dan gaan wij
ook hameren.’ De ander knikte heftig en timmerde alvast tegen een deur met mijn
hamer! Ik riep: ‘Ome Jan, wat nou, ze hebben mijn gereedschap al gepakt.’ Ik
probeerde mijn hamer weer terug te pakken maar ze liepen al naar de tuin en
begonnen op brute wijze de speelwerktuigen te slopen. Ome Jan sprong op ze af
en zei: ‘Hier met die hamer anders ga je in de riemen.’ De jongen gaf de hamer
meteen aan ome Jan en ging in een hoek staan te pruilen. Gelukkig was er verder
niks gebeurd. ‘Voor hetzelfde geld slaan ze elkaar de hersens in’ zei ome Jan.
Het was 5 december
en bijna pakjesavond. Ome Jan en ik werkten weer eens aan een klus in het tehuis. De
leiding van het tehuis vroeg aan ons of wij ’s avonds zin hadden om het feest
met de bewoners mee te maken. ‘Ik kan niet komen’ zei ik, ‘want een broer van
de Sint verwacht me vanavond op zijn feestje, het is een tweeling, vandaar?’
Ome Jan riep: ‘Ik kom wel, maar zet wel de borrel klaar anders ben ik gauw weg!’
Ome Jan vertelde de volgende dag dat het een grandioos feest was geweest. En
dat ik wat gemist had. Ik keek hem schuin aan en hij zei: ‘Het is écht waar, we
lagen állemaal onder de tafel. Niet omdat we dronken waren maar om pepernoten
te zoeken!’
(Schrijver heeft hier een tijdsbeeld weer gegeven en heeft uitdrukkelijk niet de intentie om iemand te kwetsen!)
(Schrijver heeft hier een tijdsbeeld weer gegeven en heeft uitdrukkelijk niet de intentie om iemand te kwetsen!)
Oranje Nassaulaan - Gehandicapten |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten